در فیلم «کرید 2»(Creed 2)، «مایکل بی‌. جوردن» که خشمگین و زخم‌خورده است، دوباره در نقش «آدونیس کرید»، مشت‌زن پرعطشی قرار می‌گیرد که بوکس را به اندازه‌ی پدرش «آپولو کرید» در رگ‌های خود در جریان می‌بیند. این فیلم دنباله‌ی ساخته‌ی سال 2015 و بسیار جذاب و نفس‌گیر آقای «رایان کوگلر» است، که خود یک عنوان فرعی بود.  اما شما می‌توانید آن را فیلم هشتم سری «راکی» نیز بدانید. و شاید به این خاطر که «کوگلر» در این فیلم به عنوان کارگردان حضور ندارد(نقش او به عنوان مدیر تولید حضور دارد و کارگردانی آن بر عهده‌ی «استیون کیپل جونیور» تازه وارد قرار دارد) و این نکته که فیلمنامه‌ توسط «سیلوستر استالونه» و «جوئل تایلور» نوشته شده است، به نظر می‌رسد که «کرید 2» بسیار بیشتر از فیلم اول در حال حمل کردن بار یک سری 40 ساله است.

اگر فیلم را با پیش‌زمینه نگاه نکنیم می‌توان گفت که با یک دنباله‌ی جذاب، محرک و موثر طرف هستیم که چند مورد شگفتی بزرگ نیز برای‌مان دارد و چند مورد مشتی که به سوی رقبا پرتاب می‌شود. اما اگر این فیلم را بخواهیم برای مثال با دنباله‌های دوم و سوم «راکی» و شخصیت منفی‌های عمیق آن(کلابر لنگ، ایوان دراگو) مقایسه کنیم، چیزی که مشخصا درباره‌ی «کرید 2» جلوه می‌نماید این نکته است که این فیلم تقریبا هیچ‌وقت نمی‌تواند شخصیت یا موقعیت جدید و بدیعی که بتواند ماندگار باشد را خلق کند.

فیلم در جایی آغاز می‌شود که «جوردن» مسیر خود به سوی قهرمانی سنگین‌وزن جهان را با ناک‌اوت کردن حریفان طی می‌کند. او که حالا از تصویر جدید خود به عنوان پادشاه لذت می‌برد، این جرئت را به خود می‌دهد که از «بیانکا»ی(تسا تامپسون) همیشه همراه و با روحیه خواستگاری کند، کسی که دوران کاری‌ش به عنوان یک ستاره‌ی موسیقی پاپ در حال اوج گرفتن است. شرایط به‌گونه‌ای به نظر می‌رسد که «کرید» با مشکلی بسیار بزرگ‌تر از گرفتن جواب بله از او روبه‌رو است. اگرچه او تمام حریفان خود را شکست داده است اما این دفعه کسی وارد گود شده است که رقبای قبلی در مقایسه با او اسباب‌بازی محسوب می‌شدند.

این فرد کسی نیست جز «ویکتور دراگو»؛ بله، پسر «ایوان دراگو». «دولف لاندگرن» که بسیار پرچین و چروک‌دار تر و به استواری سابق نیست، موی سیاهش رو به خاکستری شدن رفته است، و او کسی است که پس از باخت به «راکی» همه‌چیزش از جمله وطن، شرافت و «بریگتی نیلسن» را از دست داده است. او چیزهای زیادی برای انتقام‌گرفتن دارد و قصدش این است که تمام آن‌ها را از طریق پسرش که به عنوان هیولا در اوکراین بزرگ شده است انجام دهد. «فلورین مونتینو»، بوکسور رومانیایی، بازیگر و ستاره‌ی بدن‌سازی که نقش ویکتور را بازی می‌کند صورتی گرد و سری تراشیده دارد و ریش‌هایش نیز گرد و سیاه هستند. در چشم‌هایش می‌توان شعله‌های نفرت را دید. زندگی «ویکتور» نیز همیشه بسیار ناعادلانه بوده است و او نیز چیزهای زیادی دارد که از آن‌ها انتقام بگیرد. به علاوه اینکه «دراگو‌»ها می‌دانند که موتور محرک «کرید» برای مبارزه قطعا تبدیل به بزرگ‌ترین نقطه‌ی ضعف او خواهد شد؛ 30 سال پیش و در فیلم «راکی 4»(Rocky IV)، «ایوان» صرفا پدر «کرید» یعنی «آپولو» را شکست نداد، بلکه به او به حدی سخت ضربه وارد که او جان خود را در رینگ مسابقه از دست داد. هدف یک مسابقه بین دو فرزند آن‌ها چیزی شبیه به بهشت ورزش‌های تلوزیونی به نظر می‌رسد؛ انتقام در برابر انتقام.

«جوردن» که بازیگر خارق‌العاده‌ای است، نقش خود در این اثر را با خونسردی‌ای که همراه با بحران وجودی شده است بازی می‌کند. وقتی که «کرید» می‌گوید:«من خطرناکم»، او واقعا این منظور را دارد اما «جوردن» این دیالوگ را به گونه‌ای بیان می‌کند که ما به این باور برسیم که او حتما باید خودش را ثابت بکند. «ویکتور» به عنوان ضدقهرمان در مقابل او، بدنی همچون یک دیوار از عضله دارد و همچون یک ماشین مرگ‌بار مشت می‌زند. او دشمنی بسیار قوی و خطرناک است اگرچه هنگامی که او در رینگ و در مقابل «کرید» قرار می‌گیرد، سخت است که این احساس به شما دست ندهد که او آن نیرویی را ندارد که باعث می‌شد پدرش را همچنان به یاد بیاورید آن هم بعد از 33 سال گذشتن از فیلمی که برای اولین بار در آن حضور یافته بود. «راکی 4» البته هنوز در دوران تنش‌های موجود در دوران جنگ سرد قرار داشت اما در «کرید 2» مواردی مثل میراث و افتخار جایگاهی ندارند.

3 سال پیش، فیلم اول «کرید» به این خاطر ساخته شد که به ما یادآوری کند که چه ارتباط عمیقی با راکی «سیلوستر استالونه» داشته ایم و «جوردن»  با روشن کردن آتشی در دل «آدونیس کرید» ناامید ما را به یاد کاری که «استالونه» در دهه 70 و 80 کرد انداخت. فیلم درباره‌ی رهایی از بند احساس ساختن یک راکی آفریقایی-آمریکایی بود. «کرید 2» شما را در تمام مدت زمان خود همراهی می‌کند اما فیلم شور و نشاط کمتری دارد و در عین حال بسیار برنامه‌ریزی‌شده تر است. «استالونه» با آن جاکت چرم مشکی‌رنگ، تی‌شرت خاکستری و کلاه مچاله شده اش به خوبی و با هنر تمام نقش راکی به عنوان یک شهروند در «کرید» را بازی کرد. او شخصیتی داناتر و پیرتر پیدا کرده بود که کلماتش قوی‌تر از بازوانش شده بودند. راکی به «کرید» هشدار می‌دهد که با «دراگو» مبارزه نکند و از آماده کردن او برای مبارزه خودداری می‌کند و این نکته که مبارزه در نیمه‌ی اثر اتفاق می‌افتد به ما این مسئله را یادآوری می‌کند که فیلم درباره‌ی چیزی بیشتر از پیروزی غرورآمیز «کرید» خواهد بود.